Vrijheid

Erger dan al je vrienden kwijtraken is als je jezelf kwijtraakt om niet je vrienden kwijt te willen raken. Want, wat heb je dan eigenlijk nog? Slechts een schim van wie je bent. Iets wat je eigenlijk níet bent. Een kooi met vrienden. 

Echte vrijheid is jezelf durven zijn ongeacht of de mensen om wie je geeft dan ook bij je willen zijn. En niet door niet om die mensen te geven maar juist om je in alle kwetsbaarheid open te blijven stellen. Ik geef om je. Maar ik wil ook mezelf zijn. Kan dat bij jou? Kan ik met al mijn nare eigenschappen, die iedereen heeft op zijn manier, mezelf zijn bij jou? Dat is wat ik weer wil. Waar ik weer naar terug wil. Met alles wat ik heb er mogen zjin. En daarbij mezelf niet compleet afhankelijk van een ander stellen, maar geloven dat het oke is als iemand dat besluit niet te willen of te kunnen. Dat ik weet dat het beter is om dat te accepteren en daarom verdrietig te zijn dan mezelf aan te willen passen en in een kooi te stoppen. Naar iemand die ik niet ben of waarin ik niet voluit vrijheid ervaar. 

This is me! Hier moet je het mee doen. Of niet. Aan jou de keus. En dat betekent niet dat ik nooit iets anders wil doen, hoop ik, maar wel dat ik me niet meer wil schikken om maar die liefde te kunnen ontvangen die ik diep van binnen zo erg mis. Dat gat. Dat ik niet oke ben. Dat ik lastig, ingewikkeld, onbegrijpbaar, ruziezoeker, chagrijn, explosief ben. Die hunkering naar acceptatie is een gegronde overtuiging geworden ik mijn hele leven heb meegedragen. Dan kom je ook steeds uit bij vrienden die elke keer net niet bij je passen. Want als je zelf niet weet wie je werkelijk bent en dat niet durft te zijn, kom je elke keer in een aangepaste vriendschap terecht. 

Dit gaat zo erg aan je vreten, mij, dat het onhoudbaar wordt en de vriendschap moet stoppen. Teveel en te vaak niet mezelf durven uitspreken, niet mezelf durven zijn. Vast in een kooi met die vriend/vriendin. Opeens merk ik die kooi op en weet ik niet hoe ik er uit moet komen anders dan eruit te breken op brute wijze. Want de onrust is ontembaar op dat moment. Het benauwd me letterlijk wanneer ik merk als ik weer eens in een kooi terecht ben gekomen. 

Ik wil vliegen, fladderen, vrij zijn. De wind en natuur om me heen. Voelen dat ik leef. Volledig zijn in het moment. Niet bezig zijn met morgen of met straks of met zorgen of angsten. Nee. Gewoon ik. Geanne die het leven leeft zoals het komt. Niet alles hoeft te controleren, te begrijpen, te verklaren of te snappen. Maar iemand die zichzelf wil ontwikkelen en tegelijk is wie ze is.